توانایی پر کردن فلز مذاب که به عنوان سیالیت نیز شناخته می شود، یک عامل مهم در فرآیند ریخته گری است. این به قابلیت فلز مذاب برای پر کردن کامل حفره قالب قبل از انجماد اشاره دارد. درک و بهینه سازی این ویژگی برای تولید قطعات ریخته گری با کیفیت بالا با هندسه های پیچیده و حداقل نقص ضروری است.

مفهوم اولیه توانایی پر کردن

توانایی پر کردن فلز مذاب تعیین می کند که فلز چقدر به درون یک قالب جریان می یابد و جزئیات پیچیده یک قالب را پر می کند. تحت تأثیر عوامل متعددی از جمله ترکیب فلز، دما و طراحی قالب قرار دارد. قابلیت پرکردن خوب تضمین می کند که ریخته گری نهایی عاری از عیوب مانند ایرادهای اشتباه، بسته شدن سرد و برش های ناقص باشد. این ویژگی به ویژه در تولید قطعات ریخته گری جدار نازک و قطعات با هندسه پیچیده اهمیت دارد.

عوامل موثر بر توانایی پر کردن

1.ترکیب فلز: ترکیب شیمیایی فلز مذاب نقش بسزایی در سیالیت آن دارد. فلزات با نقطه ذوب پایین تر معمولاً سیالیت بهتری دارند.

2.دما: دمای فلز مذاب با سیالیت آن نسبت مستقیم دارد. دماهای بالاتر ویسکوزیته فلز را کاهش می دهد و توانایی آن را برای جریان در قالب افزایش می دهد. با این حال، دمای بیش از حد بالا می تواند منجر به افزایش اکسیداسیون و جذب گاز شود که می تواند باعث نقص در ریخته گری شود.

3.طراحی قالب: طراحی و جنس قالب به طور قابل توجهی بر توانایی پر کردن تأثیر می گذارد. یک قالب با سطوح صاف و سیستم های دروازه مناسب جریان بهتر را تسهیل می کند.

4.میزان ریختن: سرعت ریختن فلز مذاب در قالب بر توانایی آن در پر کردن حفره تاثیر می گذارد. نرخ ریزش کنترل شده و ثابت تضمین می کند که فلز ویژگی های دما و جریان خود را حفظ می کند و از انجماد زودرس جلوگیری می کند.

5.مواد افزودنی: افزودنی های خاصی را می توان برای بهبود سیالیت فلز مذاب معرفی کرد. به عنوان مثال، سیلیکون اغلب به آلیاژهای آلومینیوم اضافه می شود تا سیالیت آنها را افزایش دهد و آنها را برای ریخته گری های پیچیده مناسب تر می کند.